Ik had twee blogjes geschreven volwassen en de voorloper e-mail daarin heb ik dingen gezegd op een zelf therapie basis. Even er niet om gevend wat m’n omgeving er op zou reageren. Het was lekker egocentrisch en heel erg opluchting. Ik heb namen gebruikt om m’n complete frustratie te ventileren. Iedereen wist het beter dan mij.

Nu heeft m’n omgeving er op gereageerd. Grappig genoeg was de meeste steun uit een onverwachte hoek. Echter vonden we een gezamenlijke doel. De kern van het verhaal was duidelijk. We vonden de gang van zaken ernstig dubieus. Deze steun was niet alleen van deze persoon.

We hadden het ook over wat m’n doel zou zijn. Dat was voor mij niet eenvoudig samen te vatten in één woord. Dus begon ik dingen te benoemen. Na het benoemen. Had ik het wel helder. Ik wil meer onafhankelijkheid.

Onafhankelijkheid van een omgeving die slecht voor mij is. Ergens waar ik met dat wat ik kan productief kan zijn en gewoon kan gaan werken. Tuurlijk in het creatieve vak. Echter zien we wel. De input in de filosofieën die de verhalen dragen van m’n creaties moeten wel zuiver en puur wezen.

Dus is het schrijven van zo een blog met een beetje humor. Eerder een manier van overleven geworden dan een beetje de clown uithangen. Alle twee een goede vorm van therapie. Echter ben ik ook maar een mens. Gewoon m’n gang gaan zonder bezig zijn met wat de repercussies zullen zijn.

Want in een wereld waar het licht wint van de duisternis moet je soms met een wel heel erg giftig zwaard zwaaien. Wanneer je er 1 neer maait de lijdensweg van de persoon zoveel schrik veroorzaakt dat iedereen die kwaad wil ook meteen terugdeinst en zo alleen de domme overblijven.

Wat is mijn grens. Nou! Luister goed. Ik ben niet continu bezig met de liefde bedrijven als dat mijn leven draait om de liefde. Dus als ik een partner had. Had voornamelijk zij de regie. Dit leverde situaties op waar semi knappe acteurs een filmpje van maken om iedereen in de stemming te brengen.

De grens is dus. Machtsmisbruik. Ook in andere opzichten heb ik daar een gruwelijke tyfus hekel aan gezien het de grond is voor dingen zoals fascisme. Niet al te ver gezocht als je weet waar de kern om draait.

Het komt vaker voor. Helemaal niet allen maar in de liefde. Dus de voorbeeld schetst dus ook. Mijn ergernissen in het geheel die de situatie waarin ik me begeef als toxisch beschouw.

Dan waren er nog legio anderen mensen die ik opeens te spreken had. Die steun betuigde. Tuurlijk staan ze niet in mijn schoenen. Echter was het hartverwarmend. Wel bijstaan zonder de blootstelling. Echter graag ook zelf uit de giftige situatie te ontspringen.

U begrijpt natuurlijk dat er ook mensen waren die het lastig vonden. Dat vind ik jammer. Jammer dat hun niet zichzelf zien te worden verrijkt zijn met de informatie. Dat ze niet al een plan voor zichzelf klaar hebben. En tegen een muur opkijken. In plaats van een deur.

Deze mensen hebben zichzelf ook kenbaar gemaakt via boodschappen. Tja, ik wens ze rust toe! Veel rust en kalmte! Waar ze kunnen herstellen.

Anderen mensen registreren het wel, maar kennen maar de basis van het verhaal. gaan weer verder met navelstaren.

M’n begeleiding was er die 2 dagen niet. Haar collega’s waren er wel. Die gaven er geen drop om. Er gebeurde ook nog eens een paar andere privé problemen op. Daar heb ik tijdelijke oplossingen voor gevonden om m’n begeleiding weer op de zaken te zetten.

Ook moest ik nog eens wat administratief werk doen. Allerlei hang en sluitwerk.

Oh en alvast dingen regelen voor m’n verjaardag. Inkopen doen. Voorbereiden van lang houdbaar gerechten.

Ben maar gaan chillen bij wat vrienden. Even op adem komen hoor. Daar ben ik dankbaar voor. Dat wens ik u ook toe! Wat meer rust in overprikkelde situaties.

Stay high! 420! Peace!